czytanie to rozrywka

Kiedyś obiecałam sobie, że na moją czytelniczą listę trafi autor piszący piękne opowieści o miłości. Tak właśnie spotkałam Sparksa, którego czytam wtedy, gdy mam dość emocjonalnych powieści, krwawych z trupami i morderstwami w tle. Katie przyjeżdża do małego miasteczka. Ma wiele tajemnic i ucieka przed przeszłością. Wszystko zmienia się, gdy spotyka Alexa, przystojnego wdowca z dwójką dzieci. Czy kobieta ulegnie urokowi mężczyzny? Czy opowie mu o swojej przeszłości? Przed czym tak naprawdę ucieka Katie? Fabuła i styl Książka podzielona jest na krótkie rozdziały z trzecioosobową narracją. Styl prosty, dialogi nie wymagające zaangażowania czytelnika. I właśnie, tu pojawia się pierwszy minus. Czy dzieci, czy dorośli, wszyscy używają poprawnego wysławiania się, które w ustach człowieka trzydziestoletniego brzmi może w porządku, ale nie w buzi pięcioletniego dziecka. Po drugie sploty wątków. Niby wszystko jest okej, niby wiemy, jak to się skończy, ale, czy naprawdę autor musiał na koniec wr

Sama nie wiem, dlaczego tak sceptycznie podchodziłam do tej książki. Miała dobre oceny, była mi polecona przez osobę, która zawsze trafia w dziesiątkę, a jednak jakoś się wahałam... Marcin Bruczkowski opowiada o swoim życiu w kraju kwitnącej wiśni, choć - jak mówi sam autor - jest to kraj kwitnącego jena. Przez kilkaset stron mogłam przeczytać o japońskiej kulturze, pracy, medycynie, o tym, jak nieufnie naród podchodzi do cudzoziemców, o trzęsieniach ziemi, jedzeniu, wakacjach i autostopie. O tym, jak wyglądają i smakują niektóre potrawy, o miejscach, których z pewnością nie odwiedzę, ale dzięki autorowi potrafiłam wyobrazić sobie, jak tam może być. "Bezsenność w Tokio" nie jest typowym reportażem, jest to pamiętnik/felieton, podzielony na rozdziały, przy czym każdy dotyczy innego aspektu życia w Japonii. I chociaż zdaję sobie sprawę, że to książka sprzed kilkudziesięciu lat, to i tak uważam, że jest to kawałek dobrej literatury, bo jeżeli jestem w stanie i uśmiechnąć się i w

Czasami nie powinno się porównywać autorów. W tym przypadku porównanie Scottoline do Jodi Picoult jest mocno przesadzone i niepotrzebne. Mike I Chloe są szczęśliwym małżeństwem. Kiedy ich córeczka Emily ma miesiąc, mężczyzna wyjeżdża na wojnę do Afganistanu. Po pół roku wraca, ponieważ jego żona zginęła. Czy Mike poradzi sobie z wychowaniem córki, dla której jest obcym człowiekiem? Czy jego żona miała przed nim tajemnice? Jak odnaleźć się w niewojennej rzeczywistości? Fabuła i styl Narracja książki jest trzecioosobowa i może to dobrze. Boję się pomyśleć, jakie błędy korektorskie odnalazłabym, gdyby była pierwszo... A oto kilka perełek: "Wsiadł i nacisnął hamulec ręczny" - ciekawe, ja myślałam, że ten hamulec jest zaciągany. "W korytarzu wejściowym" - gdzie w takim razie jest korytarz wyjściowy? "Oświetlonego przez barwne światełka" - cóż innego mogłoby oświetlić kota wieczorem? W kuchni? Może gwiazdy? To tak jakbyśmy napisali, że ktoś namaścił się maścią..

Jeśli kupuję reportaż staram się, żeby dotyczył tematu/kraju, którego nie znam. Zawsze to dobrze dowiedzieć się, czegoś nowego. Kim są Kurdowie? O czym marzą? Jaka jest ich historia? Codzienność?  W co wierzą? Fabuła i styl Reportaż Smoleńskiego czyta się szybko, choć mam kilka zastrzeżeń: po pierwsze autor - jest go za dużo. Lubię reportaże, w których to mieszkańcom jakiegoś kraju, bohaterom oddaje się głos. To oni powinni mówić, opowiadać, a reporter może być jedynie dodatkiem. Tym czasem są tu dygresje, opowiastki, jakieś wtręty autora, które mnie denerwowały. Po drugie: czas. Historia jest poszatkowana. Właściwie ciężko skupić się nam na konkretnym bohaterze, bo rozdziały są krótkie, nie wiemy konkretnie o czym będziemy czytać, ponieważ pozbawiono ich tytułów. Nie mniej jednak o Kurdach i Kurdystanie, kraju nie uznawanym przez świat towiedziałam się całkiem sporo. Gdyby nie to, że wymieszane tu wszystko, poplątane i nieujednolicone, naprawdę byłoby dobrze. Jeżeli chcecie dowiedzieć

Po lekturze tej książki mam jedno spostrzeżenie. Powinnam bardziej wierzyć w ludzi i w to, że przy odpowiedniej pracy każdy może się zmienić, bo każdy zasługuje na drugą szansę. Cathy Glass prowadzi rodzinę zastępczą. Tym razem opowiada nam historię 17-letniej Jade, która jest w siódmym miesiącu ciąży i zostaje pozbawiona dachu nad głową. Wkrótce nastolatka rodzi córeczkę i musi nauczyć się nią opiekować. Czy poradzi sobie z trudami macierzyństwa? Kiedy pomoc jest pomocą, a kiedy już wykorzystywaniem? Jak nauczyć młodą dziewczynę odpowiedzialności za siebie, ale także za drugiego człowieka? Fabuła i styl Cathy Glass w niezwykle delikatny sposób opowiada nam o przywiązaniu do każdego swojego podopiecznego. Jest wyrozumiała, stara się przedstawiać wydarzenia obiektywnie, co nie zawsze jest proste. Pokazuje czytelnikowi fragmenty swojego życia, ale także historię dzieci, którymi się zajmuje. Zawsze uderza mnie fakt, jak bardzo angażuje się w problemy, jak bardzo pragnie je rozwiązać i jak

Znowu miałam okazję przeczytać książkę, w której opis z okładki zupełnie nie był adekwatny do tego, co w środku... Ja nie wiem, kto tworzy opisy, ale najpierw to chyba wypadałoby przeczytać, żeby takowy stworzyć. Kuba Sokołowski mieszka w Warszawie i studiuje prawo. Chce być aktorem, jednak nie wie, jak powiedzieć o tym rodzicom i narzeczonej. Alice Green mieszka w Londynie i jest po przeszczepie nerki. Pewnego razu Kuba i Alice poznają się na skype. Los sprawia, że dziewczyna przyjeżdża do Warszawy i ma szansę spotkać się z Jakubem. Fabuła i styl Pierwszy raz czytałam współczesną książkę o miłości pisaną tak literackim stylem. Autorka opowiada o uczuciach w sposób tak wysublimowany, że nie można się oderwać. Czy to jednak jest romans? Moim zdaniem nie do końca. Oczywiście, wiele ścieżek i wątków prowadzi do miłości, ale mnóstwo tu psychologii, świata alternatywnego, ogrom obserwacji relacji rodzinnych, rozważań o małżeństwie i o tym, co sprawia, że decydujemy się być z tym, a nie z in