czytanie to rozrywka

Wiecie jak to jest z romansidłami. Człowiek czyta i niby wie, że to będzie proste, łatwe i przyjemne. Ale z drugiej strony zawsze jest ta nadzieja, że może uda się trafić na takie, które tak całkowicie banalne nie będzie. Ewa Brzozowska powtarza sobie od dziecka, że musi być silna i dzielna. Życie jej nie rozpieszcza, a w tym, żeby jakoś przetrwać i nie zwariować pomaga jej pamiętnik i marzenie, żeby mieć domek nad morzem i córeczkę. Czy uda się je zrealizować? Fabuła i styl Jedyny plus to taki, że naprawdę styl tej powieści jest niezły. Nawet mogłabym powiedzieć, że literacki. Narracja trzecioosobowa przenika się z pamiętnikiem Ewy i uważam, że jest to bardzo dobry zabieg. Tylko, co z tego, gdy przychodzi czas na minusy? Po pierwsze: czas. Historia toczy się od 1948 roku do 2004. Autorka gna z bohaterami z prędkością światła. Nie zdążymy przyzwyczaić się do tego, kto i kiedy się urodził, a ten ktoś nagle umiera. Po drugie: tło. Przez 56 lat opowieści naprawdę tyle się zdarzyło. Mówiąc

Tak, wiem, dawno nie pisałam na blogu i go zaniedbałam. Obiecuję poprawę i to, że czasami będę coś tu dodawać. Ruth Hartland jest terapeutką z 25-letnim stażem. Nikt w pracy nie wie, że jej syn Tom zaginął. Pewnego dnia na oddziale pojawia się chłopak łudząco do niego podobny, Ruth zostaje jego psychologiem i... dochodzi do tragedii. Jak cienka jest granica między pacjentem, a terapeutą? Czy życie prywatne powinno mieć wpływ na naszą pracę? I kiedy możemy powiedzieć o sobie, że jesteśmy egoistami? Fabuła i styl Wszystkie wydarzenia opowiada nam Ruth. To przez jej pryzmat widzimy innych bohaterów, jej emocje towarzyszą nam od pierwszej do ostatniej strony. I muszę przyznać, że to bardzo dobry zabieg. Nie rozumiem tylko, dlaczego książka uważana jest za thriller, a nawet za kryminał, bo jak dla mnie jest to powieść obyczajowa z elementami thrillera. Fakt jednak jesttaki, że podczas czytania czułam niepokój, nie sądziłam, że to się tak skończy i że tak naprawdę powieść pozostawi w mej gło