Biała gorączka - Jacek Hugo-Bader

Staram się czytać reportaże. Czasami jeden rocznie, czasami kilkanaście, zależy.
Do Hugo-Badera zabierałam się kilka razy i wreszcie skończyłam.

Rosja. Jaka jest? Jak alkohol niszczy człowieka? Ile kosztuje życie w tym ogromnym kraju? Jak ludzie radzą sobie po rozpadzie Związku Radzieckiego?
To tylko kilka pytań, jakie stawia autor i jakie ja stawiałam sobie podczas lektury "Białej gorączki".

Fabuła i styl
Podstawowym problemem książki jest dla mnie wszechobecny chaos. Nie mogłam wdrożyć się w historie opowiadane przez bohaterów. Dla mnie nie miały one często spójności, biegły własnym, czasami dziwnym, torem, żeby nagle się skończyć.
Atutem reportażu jest na pewno przeplatanie go z reportażem z 1957 roku, który opowiada o tym, jak będzie wyglądać świat za pięćdziesiąt lat. Przyznam, że autor miał sporo racji.
Poza tym Jacek Hugo-Bader dotarł do ludzi naprawdę pokrzywdzonych przez los, takich, z którymi niewielu miałoby chęć i odwagę porozmawiać. Opowiada bez ogródek o trudnościach, jakie napotykał jadąc przez Rosję, co też jest plusem, bo wiadomo, że autorowi nic nie przychodzi ot tak.

Jeśli macie ochotę, przeczytajcie, chociaż ja na razie stopuję z reportażami.

Autor: Jacek Hugo-Bader.
Tytuł: "Biała gorączka".
Wydawnictwo: Czarne.
Ocena: 4,5.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

recenzje ponownie

Chyba się uda i recenzje będą się pojawiać. Postaram się, chociaż niczego nie obiecuję, ale niechaj to będzie postanowienie noworoczne. Niech będzie tk, że raz na jakiś czas zjawi się tu post o książce, czy o czymkolwiek. Szczęśliwego nowego roku!              
Czytaj więcej

Jensen - Rodzina

Bardzo dawno nie zarwałam połowy nocki. Tak mnie wciągnęło, że dosłownie tylko malutka część zdrowego rozsądku kazała mi o drugiej odłożyć książkę... Laura w wypadku traci męża. Wraz z siedemnastoletnią córką są zmuszone opuścić dom. Gdy zostają odrzucone przez rodzinę trafiają na farmę, do pewnej wspólnoty, która obiecuje im pomóc. Z czasem Laura zauważa, że wokół niej dzieją się niepokojące rzeczy, a córka staje przeciwko niej. Kto i dlaczego manipuluje Laurą i jej dzieckiem? Czy miłość matki może pokonać wszelkie przeciwności losu? Czy piętrzące się sekrety rodzinne są w stanie rozwalić nawet najtrwalszą relację? I wreszcie - czy o rodzinie muszą świadczyć więzy krwi? Fabuła i styl Powieść Jensen czyta się niesamowicie szybko? Dlaczego? Po pierwsze dwie perspektywy. Z jednej strony wszystko opowiada nam Laura, a z drugiej jej córka Matilda. Zabieg znany, a jak bardzo pasujący do książki. Często bowiem zdarza się tak, że dwie perspektywy i te same wydarzenia nas nudzą, a tu nie ma te
Czytaj więcej

Pamuk - Biały zamek

Kiedyś usłyszałam zdanie, że Orhana Pamuka albo się kocha i go czyta, albo się go nie znosi, nie rozumie i odkłada. Zdecydowanie należę do drugiego typu czytelników, bo umęczyłam się okropnie, chociaż inteligencja mi nie szwankuje, rozumiem, co chciał nam przekazać autor, lecz niestety, forma nie ta... Pewien Wenecjanin trafia do Hodży, który jest do niego bardzo podobny. Ma uczyć go astronomii, filozofii, ratuje miasto przed dżumą, dzięki czemu Hodża może zostać pomocnikiem Padyszacha. A tymczasem bliska jest klęska pod Wiedniem, a Hodża, człowiek o umyśle otwartym zaczyna cierpieć, że nikt go nie rozumie i wszyscy wierzą w przesądy. Autor pragnął zmusić czytelnika - tak samo jak Wenecjanin Hodżę - do autoanalizy, do przesiąknięcia zachodem, do bycia otwartym. W pewnym momencie mamy tu zamianę ról, Turek chce być Wenecjaninem, a Wenecjanin Turkiem. Mnie jednak wszystko w pewnym stopniu się pomieszało i zaczęłam zastanawiać się, kto tu jest kim... Rozumiem, że Pamuk przedstawił pogląd,
Czytaj więcej