Czarna wołga. Kryminalna historia PRL - Przemysław Semczuk

Pamiętam, że pierwszy raz o czarnej wołdze usłyszałam w dzieciństwie. Nie wiem, w jakim kontekście i dlaczego mi o tym powiedziano, jedno jest pewne, zastanawiałam się długo, czy ona jeszcze jeździ i czy mnie też kiedyś porwie.
A teraz, kiedy zobaczyłam tytuł książki Przemysława Semczuka, po prostu musiałam przeczytać!

Przestępstwo, to nie tylko morderstwo, to także kradzież, fałszerstwo, wyłudzenie, czy pobicie. Jakich przestępstw dopuszczali się Polacy w PRL-u? Czy milicja zawsze była nieudolna? Czy możliwe jest zabójstwo dla kilku złotych?

Fabuła i styl
Czytałam już jedną książkę Przemysława Semczuka. Bardzo mną wstrząsnęła historia "Wampira z Zagłębia". Tym razem także były zbrodnie, które wywoływały u mnie przerażenie.
Dwanaście różnych spraw. Możemy dowiedzieć się o porwaniach dzieci w latach pięćdziesiątych i sześćdziesiątych, przeczytać o fałszerzach pieniędzy, o najbardziej okrutnych mordercach kobiet (Karol Kot, czy Zdzisław Marchwicki), czy o tajemniczych zgonach na polskich statkach.
Przeczytałam już kilka książek o zbrodniach popełnianych w PRl-u. Przyznać muszę, że autor jest bardzo rzetelny, a jego styl, który jest reportażowo-sprawozdawczy powoduje, że od książki nie sposób się oderwać.
Bardzo zaskoczył mnie tym, że dotarł do świadków, czy niektórych przestępców. To świadczy o jego dociekliwości. Jednak Semczuk do każdej sprawy podchodzi z delikatnością pamiętając, że rodziny i bliscy wielu ze skazanych na karę śmierci osób nadal żyją.

Jeżeli chcecie przeczytać dobre reportaże, dowiedzieć się czegoś o przestępczym świecie ludowej Polski, to sięgnijcie koniecznie!

Autor: Przemysław Semczuk.
Tytuł: "Czarna wołga. Kryminalna historia PRL".
Wydawnictwo: Znak.
Ocena: 5.

Komentarze

  1. Unknown4 czerwca 2018 03:30

    Po lekturze "Bestii" Magdy Omilianowicz muszę póki co odpocząć od reportaży dotyczących morderstw, zbrodni i wszystkiego, co wydarzyło się naprawdę. Jednak o wiele łatwiej czyta się kryminały :D
    Buziaki :*

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. ela_k16 lipca 2018 11:46

      tak czasami jest, że ma się przesyt jakiegoś gatunku, bo tak wstrząsa. Ja miałam tak po Tochmanie i jego "Jutro narysujemy śmierć", także rozumiem :)

      Usuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

recenzje ponownie

Chyba się uda i recenzje będą się pojawiać. Postaram się, chociaż niczego nie obiecuję, ale niechaj to będzie postanowienie noworoczne. Niech będzie tk, że raz na jakiś czas zjawi się tu post o książce, czy o czymkolwiek. Szczęśliwego nowego roku!              
Czytaj więcej

Jensen - Rodzina

Bardzo dawno nie zarwałam połowy nocki. Tak mnie wciągnęło, że dosłownie tylko malutka część zdrowego rozsądku kazała mi o drugiej odłożyć książkę... Laura w wypadku traci męża. Wraz z siedemnastoletnią córką są zmuszone opuścić dom. Gdy zostają odrzucone przez rodzinę trafiają na farmę, do pewnej wspólnoty, która obiecuje im pomóc. Z czasem Laura zauważa, że wokół niej dzieją się niepokojące rzeczy, a córka staje przeciwko niej. Kto i dlaczego manipuluje Laurą i jej dzieckiem? Czy miłość matki może pokonać wszelkie przeciwności losu? Czy piętrzące się sekrety rodzinne są w stanie rozwalić nawet najtrwalszą relację? I wreszcie - czy o rodzinie muszą świadczyć więzy krwi? Fabuła i styl Powieść Jensen czyta się niesamowicie szybko? Dlaczego? Po pierwsze dwie perspektywy. Z jednej strony wszystko opowiada nam Laura, a z drugiej jej córka Matilda. Zabieg znany, a jak bardzo pasujący do książki. Często bowiem zdarza się tak, że dwie perspektywy i te same wydarzenia nas nudzą, a tu nie ma te
Czytaj więcej

Pamuk - Biały zamek

Kiedyś usłyszałam zdanie, że Orhana Pamuka albo się kocha i go czyta, albo się go nie znosi, nie rozumie i odkłada. Zdecydowanie należę do drugiego typu czytelników, bo umęczyłam się okropnie, chociaż inteligencja mi nie szwankuje, rozumiem, co chciał nam przekazać autor, lecz niestety, forma nie ta... Pewien Wenecjanin trafia do Hodży, który jest do niego bardzo podobny. Ma uczyć go astronomii, filozofii, ratuje miasto przed dżumą, dzięki czemu Hodża może zostać pomocnikiem Padyszacha. A tymczasem bliska jest klęska pod Wiedniem, a Hodża, człowiek o umyśle otwartym zaczyna cierpieć, że nikt go nie rozumie i wszyscy wierzą w przesądy. Autor pragnął zmusić czytelnika - tak samo jak Wenecjanin Hodżę - do autoanalizy, do przesiąknięcia zachodem, do bycia otwartym. W pewnym momencie mamy tu zamianę ról, Turek chce być Wenecjaninem, a Wenecjanin Turkiem. Mnie jednak wszystko w pewnym stopniu się pomieszało i zaczęłam zastanawiać się, kto tu jest kim... Rozumiem, że Pamuk przedstawił pogląd,
Czytaj więcej