Mackintosh - Pozwolę ci odejść

To jedna z tych książek, które mną wstrząsnęły. A jednocześnie taka, że nie wolno o niej napisać zbyt wiele, bo zdradzę w ten sposób wszystko, co zaskakujące i sprawiające, że czyta się ją jednym tchem.

Pięcioletni Jacob Jordan zostaje potrącony przez samochód. Chłopczyk umiera, a kierowca ucieka z miejsca wypadku. Policja prowadzi śledztwo, ale - jak często bywa - nikt nic nie widział, ani nie słyszał. Czy uda się odnaleźć sprawcę? Czy śmierć malca może wpłynąć na kilka niepowiązanych osób?

Fabuła i styl
Narracja książki jest niejednoznaczna. Mamy tu widok na sprawę z perspektywy kilku osób. Wszystko opowiada nam tajemnicza Jenna, Lian, a także - trzecioosobowo - policjant Ray.
Nie brak, jak w poprzedniej powieści Mackintosh, policyjnych procedur, na których autorka dobrze się zna, ponieważ sama była policjantką.
W kryminale są także retrospekcje, które prócz elementu zaskoczenia, dają czytelnikowi obraz całej sytuacji i pozwalają wczuć się w bohatera.

Bohaterowie
Ray to policjant, który dla rodziny chce piąć się po szczeblach policyjnej kariery. Czy robi to tylko dla najbliższych? To mężczyzna zaangażowany w pracę, a jednocześnie porzucający żonę i dzieci na jej rzecz.
Jenna ucieka przed przeszłością. Jest zdolną artystką skrywającą mroczne tajemnice. Czy wspomnienia będą doganiać ją całe życie?
Kate - policjantka zaczynająca pracę w wydziale kryminalnym. Sprawa małego Jacoba całkowicie ją pochłania, jednak, czy tylko ona? Czy jej przystojny szef stanie się obiektem westchnień?
Lian to mężczyzna, który wszystko chce mieć pod kontrolą. Czy da się być wiecznym egoistą bez ponoszenia konsekwencji?

Jeżeli chcecie, żeby powieść was pochłonęła, a jednocześnie zaskoczyła i poruszyła wasze myśli, przeczytajcie!

Autor: Clare Mackintosh.
Tytuł: "Pozwolę ci odejść".
Wydawnictwo: Prószyński i S-ka.
Ocena: 5.

Komentarze

  1. Unknown14 maja 2018 05:14

    Poszukałam tej książki w Internecie i na szczęście nie jest to część jakiejś serii. Dlatego z chęcią dopisuję do swojej gigantycznej listy! :D
    Buziaki :*

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. ela_k14 maja 2018 10:12

      Myślę, że twoja lista wybuchnie niebawem, zupełnie jak moja!
      Pamiętaj, że po przeczytaniu pierwszej części książki będziesz zbierać szczękę z podłogi, bo ci się wszystko wywróci do góry nogami.
      buziaki :*

      Usuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

recenzje ponownie

Chyba się uda i recenzje będą się pojawiać. Postaram się, chociaż niczego nie obiecuję, ale niechaj to będzie postanowienie noworoczne. Niech będzie tk, że raz na jakiś czas zjawi się tu post o książce, czy o czymkolwiek. Szczęśliwego nowego roku!              
Czytaj więcej

Jensen - Rodzina

Bardzo dawno nie zarwałam połowy nocki. Tak mnie wciągnęło, że dosłownie tylko malutka część zdrowego rozsądku kazała mi o drugiej odłożyć książkę... Laura w wypadku traci męża. Wraz z siedemnastoletnią córką są zmuszone opuścić dom. Gdy zostają odrzucone przez rodzinę trafiają na farmę, do pewnej wspólnoty, która obiecuje im pomóc. Z czasem Laura zauważa, że wokół niej dzieją się niepokojące rzeczy, a córka staje przeciwko niej. Kto i dlaczego manipuluje Laurą i jej dzieckiem? Czy miłość matki może pokonać wszelkie przeciwności losu? Czy piętrzące się sekrety rodzinne są w stanie rozwalić nawet najtrwalszą relację? I wreszcie - czy o rodzinie muszą świadczyć więzy krwi? Fabuła i styl Powieść Jensen czyta się niesamowicie szybko? Dlaczego? Po pierwsze dwie perspektywy. Z jednej strony wszystko opowiada nam Laura, a z drugiej jej córka Matilda. Zabieg znany, a jak bardzo pasujący do książki. Często bowiem zdarza się tak, że dwie perspektywy i te same wydarzenia nas nudzą, a tu nie ma te
Czytaj więcej

Pamuk - Biały zamek

Kiedyś usłyszałam zdanie, że Orhana Pamuka albo się kocha i go czyta, albo się go nie znosi, nie rozumie i odkłada. Zdecydowanie należę do drugiego typu czytelników, bo umęczyłam się okropnie, chociaż inteligencja mi nie szwankuje, rozumiem, co chciał nam przekazać autor, lecz niestety, forma nie ta... Pewien Wenecjanin trafia do Hodży, który jest do niego bardzo podobny. Ma uczyć go astronomii, filozofii, ratuje miasto przed dżumą, dzięki czemu Hodża może zostać pomocnikiem Padyszacha. A tymczasem bliska jest klęska pod Wiedniem, a Hodża, człowiek o umyśle otwartym zaczyna cierpieć, że nikt go nie rozumie i wszyscy wierzą w przesądy. Autor pragnął zmusić czytelnika - tak samo jak Wenecjanin Hodżę - do autoanalizy, do przesiąknięcia zachodem, do bycia otwartym. W pewnym momencie mamy tu zamianę ról, Turek chce być Wenecjaninem, a Wenecjanin Turkiem. Mnie jednak wszystko w pewnym stopniu się pomieszało i zaczęłam zastanawiać się, kto tu jest kim... Rozumiem, że Pamuk przedstawił pogląd,
Czytaj więcej