Rupieciarnia na końcu świata - Agata Mańczyk

Jak już wspominałam, czasami warto przeczytać powieść dla młodzieży. Ale pamiętajcie, tylko czasami...

Maryla Sykulska ma szesnaście lat. Jej rodzice nagle się rozwodzą, mama sprzedaje mieszkanie i obie wyprowadzają się do Tomaszowa, gdzie mieszkają nigdy nie widziane przez dziewczynę babka i prababka. Dlaczego kobiety nie znoszą Maryli i jej mamy? Czy dziewczynie uda się doprowadzić do zgody wszystkie pokolenia kobiet? Czy pokocha Tomaszów i życie w małym miasteczku?

Fabuła i styl
No właśnie. Zacznijmy od tego "małego miasteczka". Jestem człowiekiem dociekliwym, więc sprawdziłam, o jaki Tomaszów mogło chodzić autorce. Otóż o Tomaszów lubelski. Według Agaty Mańczyk każdy każdego tam zna i wpada na siebie niemal co krok. A to akurat ciekawe, bo miasto ma dwadzieścia tysięcy mieszkańców, więc nie wiem, jakim cudem. Ja mieszkam w miejscowości, w której jest trzysta osób i uwierzcie, nie znam wszystkich. A już na pewno ciągle ich nie spotykam.
Narracja książki jest pierwszoosobowa. Wszystkie wydarzenia obserwujemy z perspektywy Maryli, co po stu stronach zaczyna być zwyczajnie męczące. Dziewczyna rozwleka każde zdarzenie. Wszystko urasta u niej do rangi niewiarygodnie istotnego, a w rzeczywistości możnaby opisać to o wiele krócej.
Kolejnym problemem była dla mnie naciągana historia rodzinna. Nie mogę tak naprawdę opisać za wiele, żeby nie spojlerować, ale nie przemawiało do mnie ani zakończenie, ani sama intryga, którą na pewno rozsnuje co bystrzejszy nastolatek.
No i nareszcie moje ulubione skrytki domowe... Czy to normalne, że w domu na każdym kroku bohaterka odkrywa,  to wizjer w ścianie pod tapetą (podgląda swoją matkę w łazience), a to podnosi sęk w podłodze i odkrywa "wizjer podłogowy" (podgląda śpiącą babkę)...
Są jeszcze stereotypy. Małe miasto, a więc" plotki, ludzie, którzy nic innego nie robią, tylko rozmawiają o innych, sklepy, które nie są dość zaopatrzone, brak kin. A już najbardziej rozbawiło mnie to, że Marylę zadziwiło to, że dzieciaki w jej klasie mają telefony komórkowe, ubierają się normalnie i nie są totalnymi kujonami.

Bohaterowie
Szesnastoletnia Maryla do typowa prymuska. Trafiając do tomaszowskiej szkoły musi udowodnić wszystkim, że zasługuje na ich szacunek. Nie wiem, czy tak działa na nią przedziwny dom, czy małomiasteczkowe powietrze, ale dziewczyna przechodzi taką przemianę, że można doznać ciężkiego szoku. Staje się pyskata i arogancka. I dziwi mnie, że nikt jej nie wyrzucił ze szkoły, mało tego zadziwia mnie też to, że za "wejściówkę", jaką zrobili jej koledzy w klasy w nocy o północy nikt nie ląduje na posterunku...
Małgorzata i Marcelina, to babka i prababka Maryli. Kobiety zimne i oschłe, lecz to tylko pozory. Każda z nich chowa urazy, ma niezaleczone rany i stara się jakoś żyć w Tomaszowie pomimo "hańby". Pod szorstką powierzchnią są to jednak sympatyczne, starsze panie.
Magdalena. Matka Maryli. Kobieta histeryczna, kłamiąca i wplątująca wszystkich w sieć swoich intryg. Podobno w imię dobra córki, ale mnie osobiście takie dobro by się nie podobało.
Podobał mi się za to fakt, że w rodzinie Maryli wszystkie imiona kobiet są na literę "M". Ma to swój niezaprzeczalny urok.

Jeżeli chcecie przeczytać coś długiego i nieco się zmęczyć... To śmiało, sięgajcie bez wahania.
Autor: Agata Mańczyk
Tytuł: "Rupieciarnia na końcu świata"
Wydawnictwo: Nasza Księgarnia
Ocena: 3,5.

Komentarze

  1. Unknown9 kwietnia 2018 03:08

    Rozpieszczasz tymi polskimi autorami!
    Choć szkoda, że tutaj bardziej klapa niż sukces, ale nie zawsze może być różowo :D
    Buziaki :*

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. ela_k9 kwietnia 2018 04:45

      No niestety, autorka troszkę przesadziła... A już to małe miasto mnie po prostu rozwaliło!
      Buziaki :*

      Usuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Aleksandra Marinina - Śmierć i trochę miłości

Z książkami autorki jest zwykle tak, że jak już zacznę czytać, to nie mogę się oderwać. I nie do końca chodzi tu o zagadkę kryminalną (o ja okropna, znowu wiedziałam, kto morduje), bardziej o Anastazję Kamieńską, którą uwielbiam. Zawsze dzięki niej: albo śmieję się w głos albo mam jakieś egzystencjonalne przemyślenia. Anastazja Kamieńska wychodzi za mąż. Ten fakt ją tak stresuje, że zaczyna zachowywać się irracjonalnie. Na domiar złego otrzymuje list, w którym ktoś ostrzega ją, żeby za mąż nie wychodziła, bo pożałuje. W tym samym czasie list dostają też inne kobiety i giną zastrzelone w urzędzie stanu cywilnego. Kto morduje? Czy życie Kamieńskiej jest w niebezpieczeństwie? Czy urlop sprawi, że nie będzie się zajmowała tą sprawą? Fabuła i styl Te kryminały po prostu się dobrze czyta. Wszystko ma tu sens, to jedne z tych książek, w których można się zatracić, żeby jak najszybciej dowiedzieć śe, kto zabija i dlaczego to robi. I chociaż ja wiedziałam, kto, to kolejny raz przepadłam. Dlacze...
Czytaj więcej

Moralność pani Dulskiej - Gabriela Zapolska

Istnieją książki o tematyce ponadczasowej. Taką z całą pewnością jest dramat Gabrieli Zapolskiej "Moralność pani Dulskiej". Dulska wraz z mężem, dziećmi i służbą zamieszkuje duże mieszkanie w kamienicy. Kobieta żyje w przeświadczeniu, że własne brudy pierze się we własnym gronie, jest również przekonana o tym, że jej rodzina to wzór cnut i u niej w domu wszystko jest w porządku. Sytuacja jednak wymyka się spod kontroli, gdy służąca zachodzi w ciążę z jej synem, a w powietrzu wisi mezalians. Fabuła i styl "Moralność pani Dulskiej" dzieli się na trzy akty, a akty na poszczególne sceny. Nie ukrywam, czyta się bardzo szybko i dziwi mnie to, że nie była to moja szkolna lektura. Dialogi bohaterów są doskonałe i inteligentne i mimo, że książka została wydana w 1906 roku jej tematyka jest tak ponadczasowa i dzisiejsza, że momentami miałam wrażenie, jakbym czytała o kimś, kogo doskonale znam. Bohaterowie Pani Dulska to kobieta obłudna. Jedyne, co potrafi, to pokrzykiwanie na...
Czytaj więcej

Brunatna kołysanka. Historie uprowadzonych dzieci - Anna Malinowska

To nie będzie typowa recenzja. To będą raczej przemyślenia. Właśnie zamknęłam książkę i mam ich... może nie dużo, ale na pewno tłoczą się w mojej głowie. Mogłabym to napisać jutro, ale zapewne wtedy nie byłoby to już tak świeże jak dziś... Czym był lebensborn? Czy kilkuletnie dziecko może zapomnieć język ojczysty i rodziców? Jak odnaleźć się w nowej rzeczywistości? Czy po przejściu przez niemiecki sierociniec, a niejednokrotnie później przez dom dziecka w Polsce można komuś zaufać? Kim był Roman Hrabar? Ten reportaż kosztował mnie wiele emocji. Często przerywałam lekturę, żeby odetchnąć, przemyśleć, spróbować chociaż przez moment postawić się w sytuacji opisanych przez autorkę ludzi. W okrutny sposób dzieci odrywano od rodziców. Wmawiano im, że nie są już Polakami, ale Niemcami. Kolor włosów i oczu, rozstaw oczu, obwód głowy, to były wyznaczniki aryjskości. A potem sierociniec, zakaz mówienia po polsku, bicie, głód i nowi rodzice (jeżeli się tacy zgłosili). W nowych domach dzieci częst...
Czytaj więcej