Carlo - Człowiek z lodu

Książka, która nawet mnie, oczytanej z mnóstwem okrucieństw, przyprawiała o gęsią skórkę i obrzydzenie...

Richard Kukliński urodził się w 1935 roku. Maltretowany przez ojca, nie rozumiany przez mamę, poniewierany w dzieciństwie, wyrósł na psychopatę. W swoim życiu zamordował ponad dwieście osób i przez 20 lat był nieuchwytny dla amerykańskiej policji.
Jak to możliwe?

Fabuła i styl
Książka podzielona jest na krótkie rozdziały. Pomiędzy powieściową narrację wplecione są fragmenty wywiadu z Richardem Kuklińskim, w których morderca dopowiada o wszystkich opisanych wydarzeniach. Wraz z głównym bohaterem podążamy poprzez jego okropne dzieciństwo, burzliwą młodość i równie burzliwą dorosłość. Ta chronologia podobała mi się najbardziej.
Uważam jednak, że jeśli ktoś nie ma mocnych nerwów, nie powinien tego czytać.
Poziom okrucieństwa w "Człowieku z lodu" przeraża. To, jakim był człowiekiem Kukliński, też.
I z jednej strony żałowałam go, bo nikt nie zasłużył na maltretowanie w dzieciństwie, a z drugiej... Był bezwzględnym, pozbawionym empatii człowiekiem, który sam twierdził, że morderstwa nie robią na nim wrażenia, a nawet są dla niego formą rozrywki.

Jeśli chcecie przeczytać, jak jeden człowiek wodził za nos policjantów, polecam!

Autor: Philip Carlo
Tytuł: "Człowiek z lodu"
Wydawnictwo: G+J Gruner+Jahr Polska,
Ocena: 5

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Aleksandra Marinina - Śmierć i trochę miłości

Z książkami autorki jest zwykle tak, że jak już zacznę czytać, to nie mogę się oderwać. I nie do końca chodzi tu o zagadkę kryminalną (o ja okropna, znowu wiedziałam, kto morduje), bardziej o Anastazję Kamieńską, którą uwielbiam. Zawsze dzięki niej: albo śmieję się w głos albo mam jakieś egzystencjonalne przemyślenia. Anastazja Kamieńska wychodzi za mąż. Ten fakt ją tak stresuje, że zaczyna zachowywać się irracjonalnie. Na domiar złego otrzymuje list, w którym ktoś ostrzega ją, żeby za mąż nie wychodziła, bo pożałuje. W tym samym czasie list dostają też inne kobiety i giną zastrzelone w urzędzie stanu cywilnego. Kto morduje? Czy życie Kamieńskiej jest w niebezpieczeństwie? Czy urlop sprawi, że nie będzie się zajmowała tą sprawą? Fabuła i styl Te kryminały po prostu się dobrze czyta. Wszystko ma tu sens, to jedne z tych książek, w których można się zatracić, żeby jak najszybciej dowiedzieć śe, kto zabija i dlaczego to robi. I chociaż ja wiedziałam, kto, to kolejny raz przepadłam. Dlacze...
Czytaj więcej

Moralność pani Dulskiej - Gabriela Zapolska

Istnieją książki o tematyce ponadczasowej. Taką z całą pewnością jest dramat Gabrieli Zapolskiej "Moralność pani Dulskiej". Dulska wraz z mężem, dziećmi i służbą zamieszkuje duże mieszkanie w kamienicy. Kobieta żyje w przeświadczeniu, że własne brudy pierze się we własnym gronie, jest również przekonana o tym, że jej rodzina to wzór cnut i u niej w domu wszystko jest w porządku. Sytuacja jednak wymyka się spod kontroli, gdy służąca zachodzi w ciążę z jej synem, a w powietrzu wisi mezalians. Fabuła i styl "Moralność pani Dulskiej" dzieli się na trzy akty, a akty na poszczególne sceny. Nie ukrywam, czyta się bardzo szybko i dziwi mnie to, że nie była to moja szkolna lektura. Dialogi bohaterów są doskonałe i inteligentne i mimo, że książka została wydana w 1906 roku jej tematyka jest tak ponadczasowa i dzisiejsza, że momentami miałam wrażenie, jakbym czytała o kimś, kogo doskonale znam. Bohaterowie Pani Dulska to kobieta obłudna. Jedyne, co potrafi, to pokrzykiwanie na...
Czytaj więcej

Brunatna kołysanka. Historie uprowadzonych dzieci - Anna Malinowska

To nie będzie typowa recenzja. To będą raczej przemyślenia. Właśnie zamknęłam książkę i mam ich... może nie dużo, ale na pewno tłoczą się w mojej głowie. Mogłabym to napisać jutro, ale zapewne wtedy nie byłoby to już tak świeże jak dziś... Czym był lebensborn? Czy kilkuletnie dziecko może zapomnieć język ojczysty i rodziców? Jak odnaleźć się w nowej rzeczywistości? Czy po przejściu przez niemiecki sierociniec, a niejednokrotnie później przez dom dziecka w Polsce można komuś zaufać? Kim był Roman Hrabar? Ten reportaż kosztował mnie wiele emocji. Często przerywałam lekturę, żeby odetchnąć, przemyśleć, spróbować chociaż przez moment postawić się w sytuacji opisanych przez autorkę ludzi. W okrutny sposób dzieci odrywano od rodziców. Wmawiano im, że nie są już Polakami, ale Niemcami. Kolor włosów i oczu, rozstaw oczu, obwód głowy, to były wyznaczniki aryjskości. A potem sierociniec, zakaz mówienia po polsku, bicie, głód i nowi rodzice (jeżeli się tacy zgłosili). W nowych domach dzieci częst...
Czytaj więcej