Carlo - Człowiek z lodu

Książka, która nawet mnie, oczytanej z mnóstwem okrucieństw, przyprawiała o gęsią skórkę i obrzydzenie...

Richard Kukliński urodził się w 1935 roku. Maltretowany przez ojca, nie rozumiany przez mamę, poniewierany w dzieciństwie, wyrósł na psychopatę. W swoim życiu zamordował ponad dwieście osób i przez 20 lat był nieuchwytny dla amerykańskiej policji.
Jak to możliwe?

Fabuła i styl
Książka podzielona jest na krótkie rozdziały. Pomiędzy powieściową narrację wplecione są fragmenty wywiadu z Richardem Kuklińskim, w których morderca dopowiada o wszystkich opisanych wydarzeniach. Wraz z głównym bohaterem podążamy poprzez jego okropne dzieciństwo, burzliwą młodość i równie burzliwą dorosłość. Ta chronologia podobała mi się najbardziej.
Uważam jednak, że jeśli ktoś nie ma mocnych nerwów, nie powinien tego czytać.
Poziom okrucieństwa w "Człowieku z lodu" przeraża. To, jakim był człowiekiem Kukliński, też.
I z jednej strony żałowałam go, bo nikt nie zasłużył na maltretowanie w dzieciństwie, a z drugiej... Był bezwzględnym, pozbawionym empatii człowiekiem, który sam twierdził, że morderstwa nie robią na nim wrażenia, a nawet są dla niego formą rozrywki.

Jeśli chcecie przeczytać, jak jeden człowiek wodził za nos policjantów, polecam!

Autor: Philip Carlo
Tytuł: "Człowiek z lodu"
Wydawnictwo: G+J Gruner+Jahr Polska,
Ocena: 5

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

recenzje ponownie

Chyba się uda i recenzje będą się pojawiać. Postaram się, chociaż niczego nie obiecuję, ale niechaj to będzie postanowienie noworoczne. Niech będzie tk, że raz na jakiś czas zjawi się tu post o książce, czy o czymkolwiek. Szczęśliwego nowego roku!              
Czytaj więcej

Jensen - Rodzina

Bardzo dawno nie zarwałam połowy nocki. Tak mnie wciągnęło, że dosłownie tylko malutka część zdrowego rozsądku kazała mi o drugiej odłożyć książkę... Laura w wypadku traci męża. Wraz z siedemnastoletnią córką są zmuszone opuścić dom. Gdy zostają odrzucone przez rodzinę trafiają na farmę, do pewnej wspólnoty, która obiecuje im pomóc. Z czasem Laura zauważa, że wokół niej dzieją się niepokojące rzeczy, a córka staje przeciwko niej. Kto i dlaczego manipuluje Laurą i jej dzieckiem? Czy miłość matki może pokonać wszelkie przeciwności losu? Czy piętrzące się sekrety rodzinne są w stanie rozwalić nawet najtrwalszą relację? I wreszcie - czy o rodzinie muszą świadczyć więzy krwi? Fabuła i styl Powieść Jensen czyta się niesamowicie szybko? Dlaczego? Po pierwsze dwie perspektywy. Z jednej strony wszystko opowiada nam Laura, a z drugiej jej córka Matilda. Zabieg znany, a jak bardzo pasujący do książki. Często bowiem zdarza się tak, że dwie perspektywy i te same wydarzenia nas nudzą, a tu nie ma te
Czytaj więcej

Pamuk - Biały zamek

Kiedyś usłyszałam zdanie, że Orhana Pamuka albo się kocha i go czyta, albo się go nie znosi, nie rozumie i odkłada. Zdecydowanie należę do drugiego typu czytelników, bo umęczyłam się okropnie, chociaż inteligencja mi nie szwankuje, rozumiem, co chciał nam przekazać autor, lecz niestety, forma nie ta... Pewien Wenecjanin trafia do Hodży, który jest do niego bardzo podobny. Ma uczyć go astronomii, filozofii, ratuje miasto przed dżumą, dzięki czemu Hodża może zostać pomocnikiem Padyszacha. A tymczasem bliska jest klęska pod Wiedniem, a Hodża, człowiek o umyśle otwartym zaczyna cierpieć, że nikt go nie rozumie i wszyscy wierzą w przesądy. Autor pragnął zmusić czytelnika - tak samo jak Wenecjanin Hodżę - do autoanalizy, do przesiąknięcia zachodem, do bycia otwartym. W pewnym momencie mamy tu zamianę ról, Turek chce być Wenecjaninem, a Wenecjanin Turkiem. Mnie jednak wszystko w pewnym stopniu się pomieszało i zaczęłam zastanawiać się, kto tu jest kim... Rozumiem, że Pamuk przedstawił pogląd,
Czytaj więcej