Zajdel - Limes Inferior

Nigdy nie sądziłam, że książki sf potrafią mnie zainteresować. Dodałam na swoją listę bez żadnego przekonania, a raczej z mówieniem sobie, że im później na nią trafię, tym lepiej. Bardzo pozytywnie się zdziwiłam, gdy po kilkunastu stronach nie potrafiłam się oderwać.

Argoland to wielka aglomeracja, w której mieszkają ludzie segregowani według inteligencji. Każdy z chwilą urodzenia dostaje klucz, który jest zarazem dowodem osobistym, kontem bankowym, zegarkiem, kartą bankomatową i tak dalej... Każdy człowiek - bez względu na swoją inteligencję - otrzymuje taką samą liczbę punktów czerwonych, które pozwolą mu kupować podstawowe produkty, im wyższa jednak klasa społeczna, tym można zarobić więcej, punktów zielonych, które pozwalają na znacznie lepsze życie, a gdy jesteś bliżej szczytu hierarchii, zarabiasz punkty żółte pozwalające ci na luksusy. Czy takie społeczeństwo  może być szczęśliwe? Czy inteligencja zawsze idzie w parze ze stanem majątkowym?

Fabuła i styl
To właśnie przemyślenia głównego bohatera sprawiły, że nie potrafiłam odłożyć książki. Wspaniały styl, rozważania na temat czasu, wolności, inteligencji, tego, czym jest prawda, a czym zakłamanie, jak bardzo jesteśmy w stanie wierzyć w to, w co nam każą, to one powodowały moją ciekawość, co będzie dalej i jak właściwie się to skończy. Myślę, że nie ma sensu długie rozważanie tego, jaka jest ta powieść, dla mnie to sf ocierające się o filozofię. To powieść, której potrzebowałam, by zwolnić przed świętami.

Autor: Janusz Zajdel
Tytuł: "Limes inferior"
Wydawnictwo: Bookrage
Ocena: 5

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

recenzje ponownie

Chyba się uda i recenzje będą się pojawiać. Postaram się, chociaż niczego nie obiecuję, ale niechaj to będzie postanowienie noworoczne. Niech będzie tk, że raz na jakiś czas zjawi się tu post o książce, czy o czymkolwiek. Szczęśliwego nowego roku!              
Czytaj więcej

Jensen - Rodzina

Bardzo dawno nie zarwałam połowy nocki. Tak mnie wciągnęło, że dosłownie tylko malutka część zdrowego rozsądku kazała mi o drugiej odłożyć książkę... Laura w wypadku traci męża. Wraz z siedemnastoletnią córką są zmuszone opuścić dom. Gdy zostają odrzucone przez rodzinę trafiają na farmę, do pewnej wspólnoty, która obiecuje im pomóc. Z czasem Laura zauważa, że wokół niej dzieją się niepokojące rzeczy, a córka staje przeciwko niej. Kto i dlaczego manipuluje Laurą i jej dzieckiem? Czy miłość matki może pokonać wszelkie przeciwności losu? Czy piętrzące się sekrety rodzinne są w stanie rozwalić nawet najtrwalszą relację? I wreszcie - czy o rodzinie muszą świadczyć więzy krwi? Fabuła i styl Powieść Jensen czyta się niesamowicie szybko? Dlaczego? Po pierwsze dwie perspektywy. Z jednej strony wszystko opowiada nam Laura, a z drugiej jej córka Matilda. Zabieg znany, a jak bardzo pasujący do książki. Często bowiem zdarza się tak, że dwie perspektywy i te same wydarzenia nas nudzą, a tu nie ma te
Czytaj więcej

Pamuk - Biały zamek

Kiedyś usłyszałam zdanie, że Orhana Pamuka albo się kocha i go czyta, albo się go nie znosi, nie rozumie i odkłada. Zdecydowanie należę do drugiego typu czytelników, bo umęczyłam się okropnie, chociaż inteligencja mi nie szwankuje, rozumiem, co chciał nam przekazać autor, lecz niestety, forma nie ta... Pewien Wenecjanin trafia do Hodży, który jest do niego bardzo podobny. Ma uczyć go astronomii, filozofii, ratuje miasto przed dżumą, dzięki czemu Hodża może zostać pomocnikiem Padyszacha. A tymczasem bliska jest klęska pod Wiedniem, a Hodża, człowiek o umyśle otwartym zaczyna cierpieć, że nikt go nie rozumie i wszyscy wierzą w przesądy. Autor pragnął zmusić czytelnika - tak samo jak Wenecjanin Hodżę - do autoanalizy, do przesiąknięcia zachodem, do bycia otwartym. W pewnym momencie mamy tu zamianę ról, Turek chce być Wenecjaninem, a Wenecjanin Turkiem. Mnie jednak wszystko w pewnym stopniu się pomieszało i zaczęłam zastanawiać się, kto tu jest kim... Rozumiem, że Pamuk przedstawił pogląd,
Czytaj więcej