Bolało jeszcze bardziej - Lidia Ostałowska

Reportaż to gatunek, który ze względu na ukończone studia, powinnam znać. Zachęcił mniegłównie opis, że opowiadają o Polsce lat dziewięćdziesiątych i początkach XXI wieku.

Jak ma żyć młodzież z Bałut? Czy można poradzić sobie ze stratą dziecka? Czy będąc chodzącą na dyskoteki nastolatką można się szanować, a jednocześnie nie szanować? To tylko  niektóre pytania, jakie stawia autorka, ale też takie, które ja postawiłam czytając te reportaże.

Fabuła i styl
Moim zdaniem za mało w książce bohatera, a za dużo dziennikarza. Chociaż w większości to postaci barwne, nie potrafiłam "wgryźć" się w przedstawiane historie. Momentami odnosiłam wrażenie, że są pisane szybko, nieco po łebkach, jak gdyby autorka się spieszyła. Często za dużo tu suchych faktów, przytaczania wydarzeń poprzedzających historię właściwą, a za mało uczuć i emocji.

Bohaterowie
Są nimi zwykle Polacy z niewielkich miejscowości lub dzielnic miast, w których bieda, brak pracy i szara codzienność przytłacza. Ludzie ci poszukują miejsca dla siebie, dopuszczają się zbrodni, jedni starają się uczyć, inni kradną, wszyscy jednak pragną choć przez moment być szczęśliwi.

Jeżeli lubicie reportaże, chcecie przeczytać je szybko i nie uczestniczyć w życiu bohatera, wtedy ta książka jest dla was.

Autor: Lidia Ostałowska
Tytuł: "Bolało jeszcze bardziej"
Wydawnictwo: Czarne.
Ocena: 4,5.

Komentarze

  1. Unknown7 maja 2018 01:51

    Z racji tego, że z reportażami dopiero zaczynam swoją przygodę, ten póki co odpuszczę. Ale nie mówię całkiem "nie" :)
    Buziaki :*

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. ela_k7 maja 2018 11:22

      Może i te nie są najgorsze, ale istnieją lepsze :D
      :*

      Usuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Aleksandra Marinina - Śmierć i trochę miłości

Z książkami autorki jest zwykle tak, że jak już zacznę czytać, to nie mogę się oderwać. I nie do końca chodzi tu o zagadkę kryminalną (o ja okropna, znowu wiedziałam, kto morduje), bardziej o Anastazję Kamieńską, którą uwielbiam. Zawsze dzięki niej: albo śmieję się w głos albo mam jakieś egzystencjonalne przemyślenia. Anastazja Kamieńska wychodzi za mąż. Ten fakt ją tak stresuje, że zaczyna zachowywać się irracjonalnie. Na domiar złego otrzymuje list, w którym ktoś ostrzega ją, żeby za mąż nie wychodziła, bo pożałuje. W tym samym czasie list dostają też inne kobiety i giną zastrzelone w urzędzie stanu cywilnego. Kto morduje? Czy życie Kamieńskiej jest w niebezpieczeństwie? Czy urlop sprawi, że nie będzie się zajmowała tą sprawą? Fabuła i styl Te kryminały po prostu się dobrze czyta. Wszystko ma tu sens, to jedne z tych książek, w których można się zatracić, żeby jak najszybciej dowiedzieć śe, kto zabija i dlaczego to robi. I chociaż ja wiedziałam, kto, to kolejny raz przepadłam. Dlacze...
Czytaj więcej

Moralność pani Dulskiej - Gabriela Zapolska

Istnieją książki o tematyce ponadczasowej. Taką z całą pewnością jest dramat Gabrieli Zapolskiej "Moralność pani Dulskiej". Dulska wraz z mężem, dziećmi i służbą zamieszkuje duże mieszkanie w kamienicy. Kobieta żyje w przeświadczeniu, że własne brudy pierze się we własnym gronie, jest również przekonana o tym, że jej rodzina to wzór cnut i u niej w domu wszystko jest w porządku. Sytuacja jednak wymyka się spod kontroli, gdy służąca zachodzi w ciążę z jej synem, a w powietrzu wisi mezalians. Fabuła i styl "Moralność pani Dulskiej" dzieli się na trzy akty, a akty na poszczególne sceny. Nie ukrywam, czyta się bardzo szybko i dziwi mnie to, że nie była to moja szkolna lektura. Dialogi bohaterów są doskonałe i inteligentne i mimo, że książka została wydana w 1906 roku jej tematyka jest tak ponadczasowa i dzisiejsza, że momentami miałam wrażenie, jakbym czytała o kimś, kogo doskonale znam. Bohaterowie Pani Dulska to kobieta obłudna. Jedyne, co potrafi, to pokrzykiwanie na...
Czytaj więcej

Brunatna kołysanka. Historie uprowadzonych dzieci - Anna Malinowska

To nie będzie typowa recenzja. To będą raczej przemyślenia. Właśnie zamknęłam książkę i mam ich... może nie dużo, ale na pewno tłoczą się w mojej głowie. Mogłabym to napisać jutro, ale zapewne wtedy nie byłoby to już tak świeże jak dziś... Czym był lebensborn? Czy kilkuletnie dziecko może zapomnieć język ojczysty i rodziców? Jak odnaleźć się w nowej rzeczywistości? Czy po przejściu przez niemiecki sierociniec, a niejednokrotnie później przez dom dziecka w Polsce można komuś zaufać? Kim był Roman Hrabar? Ten reportaż kosztował mnie wiele emocji. Często przerywałam lekturę, żeby odetchnąć, przemyśleć, spróbować chociaż przez moment postawić się w sytuacji opisanych przez autorkę ludzi. W okrutny sposób dzieci odrywano od rodziców. Wmawiano im, że nie są już Polakami, ale Niemcami. Kolor włosów i oczu, rozstaw oczu, obwód głowy, to były wyznaczniki aryjskości. A potem sierociniec, zakaz mówienia po polsku, bicie, głód i nowi rodzice (jeżeli się tacy zgłosili). W nowych domach dzieci częst...
Czytaj więcej