Bez przedawnienia - Tomasz Kin

Lubię czytać o prawdziwych, kryminalnych sprawach. Zawsze poruszają mnie dużo bardziej, niż te, które opisywane są w kryminałach. To normalne, ponieważ wiem, że te, o których opowiada książka Tomasza Kina zdarzyły się naprawdę.

Co to jest daktyloskopia? Kto i dlaczego morduje? Czy da się wyjaśnić zbrodnie sprzed kilkudziesięciu lat?

Fabuła i styl
Po pierwsze wstęp. Autor opisuje, dlaczego zainteresował się tematem niewyjaśnionych zbrodni. Raz, że mnie to przekonuje, dwa, że zabrał się do tego rzetelnie, a piękne rozpoczęcie nie było tylko obietnicą  bez pokryciaczegoś dobrego.
Po drugie sprawy. Świetnie opisane, chociaż czasami z makabrycznymi szczegółami, ale  z ogromnym szacunkiem dla ofiar.
po trzecie wywiady. Książkę wzbogacają rozmowy z różnymi policjantami. Opowiadają oni o swojej pracy, o technologii, która rozwinęła się przez te wszystkie lata, o tym, że czasami szukanie mordercy przypomina szukanie igły w stogu siana.

Jeśli lubicie czytać o prawdziwych zbrodniach i o tym, jak w rzeczywistości wygląda praca policjanta, naprawdę warto!

Autor: Tomasz Kin.
Tytuł: "Bez przedawnienia".
Wydawnictwo: Axel Springiel.
Ocena: 5,5.

Komentarze

  1. Unknown14 maja 2018 05:18

    Póki co mam do przeczytania "Bestię", książkę, która również opowiada o prawdziwych zbrodnia, więc tę, o której piszesz póki co nie przeczytam, ale kto wie, może kiedyś?
    Buziaki :*

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. ela_k14 maja 2018 10:08

      Przede mną jeszcze książka Michalewicz, tak, którą kupiłyśmy razem. Z tego, co widziałam, to zupełnie inny styl, mam nadzieję, że równie rzetelna.
      :*

      Usuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

recenzje ponownie

Chyba się uda i recenzje będą się pojawiać. Postaram się, chociaż niczego nie obiecuję, ale niechaj to będzie postanowienie noworoczne. Niech będzie tk, że raz na jakiś czas zjawi się tu post o książce, czy o czymkolwiek. Szczęśliwego nowego roku!              
Czytaj więcej

Jensen - Rodzina

Bardzo dawno nie zarwałam połowy nocki. Tak mnie wciągnęło, że dosłownie tylko malutka część zdrowego rozsądku kazała mi o drugiej odłożyć książkę... Laura w wypadku traci męża. Wraz z siedemnastoletnią córką są zmuszone opuścić dom. Gdy zostają odrzucone przez rodzinę trafiają na farmę, do pewnej wspólnoty, która obiecuje im pomóc. Z czasem Laura zauważa, że wokół niej dzieją się niepokojące rzeczy, a córka staje przeciwko niej. Kto i dlaczego manipuluje Laurą i jej dzieckiem? Czy miłość matki może pokonać wszelkie przeciwności losu? Czy piętrzące się sekrety rodzinne są w stanie rozwalić nawet najtrwalszą relację? I wreszcie - czy o rodzinie muszą świadczyć więzy krwi? Fabuła i styl Powieść Jensen czyta się niesamowicie szybko? Dlaczego? Po pierwsze dwie perspektywy. Z jednej strony wszystko opowiada nam Laura, a z drugiej jej córka Matilda. Zabieg znany, a jak bardzo pasujący do książki. Często bowiem zdarza się tak, że dwie perspektywy i te same wydarzenia nas nudzą, a tu nie ma te
Czytaj więcej

Pamuk - Biały zamek

Kiedyś usłyszałam zdanie, że Orhana Pamuka albo się kocha i go czyta, albo się go nie znosi, nie rozumie i odkłada. Zdecydowanie należę do drugiego typu czytelników, bo umęczyłam się okropnie, chociaż inteligencja mi nie szwankuje, rozumiem, co chciał nam przekazać autor, lecz niestety, forma nie ta... Pewien Wenecjanin trafia do Hodży, który jest do niego bardzo podobny. Ma uczyć go astronomii, filozofii, ratuje miasto przed dżumą, dzięki czemu Hodża może zostać pomocnikiem Padyszacha. A tymczasem bliska jest klęska pod Wiedniem, a Hodża, człowiek o umyśle otwartym zaczyna cierpieć, że nikt go nie rozumie i wszyscy wierzą w przesądy. Autor pragnął zmusić czytelnika - tak samo jak Wenecjanin Hodżę - do autoanalizy, do przesiąknięcia zachodem, do bycia otwartym. W pewnym momencie mamy tu zamianę ról, Turek chce być Wenecjaninem, a Wenecjanin Turkiem. Mnie jednak wszystko w pewnym stopniu się pomieszało i zaczęłam zastanawiać się, kto tu jest kim... Rozumiem, że Pamuk przedstawił pogląd,
Czytaj więcej