Login - Tomasz Lipko

Jak opowiedzieć o książce, która jest tak zła, że doczytuje się z trudem do ostatniej strony? Może właśnie wprost. Uprzedzę pytanie, dlaczego czytałam, skoro było to aż tak złe? Czytałam, bo kupiłam. Za moje własne pieniądze... Dlatego ukarałam się i przemęczyłam.

Ksiądz Bartłomiej ma za zadanie pochować zmarłego Krzysztofa Oliwę. Zanim to jednak nastąpi, musi wraz z jego córką, Karoliną, zwaną przez wszystkich Donicą, wyciągnąć z ciała nieboszczyka czip, na którym zapisane są wszystkie tajemnice ludzkości.

Fabuła i styl
Zacznijmy od plusów, są dwa:
pierwszym jest styl, pod względem stylistycznym, językowym, interpunkcyjnym wszystko jest okej. Po drugie części posiadające tytuły siedmiu grzechów głównych. Całkiem dobry pomysł. Ale reszta?...
Narracja książki jest pierwszoosobowa. Właściwie każde wydarzenie opowiada nam ksiądz Bartłomiej. Wulgaryzmów, seksu, korupcji i innych tego typu spraw jest tu tyle, że gdyby usunąć choćby tylko  te pierwsze, powieść miałaby mniej stron. Przynajmniej o 3/4. Poza tym, czy naprawdę wszyscy muszą tak kląć, wyzywać, pić, co godzinę mocny alkohol, opowiadać o masturbacji i seksie na biurku? No i te absurdalne sceny. Ksiądz krojący skalpelem trupa w prosektorium tylko po to, żeby wyjąć jakiś śmieszny czip... Miałam wrażenie, że "Login" to zlepek słów i scen totalnie oderwanych od siebie. Aż mam ochotę spytać, co autor pił przed napisaniem tego czegoś...

Bohaterowie
Nie ma co się rozpisywać. Wszyscy, jak jeden mąż są: narkomanami, alkoholikami, seksoholikami, łapówkarzami i tego typu. Bluzgają, mają super fury, są ponad prawem i poza nim.

Jeśli naprawdę chcecie zainwestować w czytelnicze śmietnisko, to cóż, wasza wola...

Autor: Tomasz Lipko
Tytuł: "Login"
Wydawnictwo: Wydawnictwo Literackie
Ocena: 1

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Aleksandra Marinina - Śmierć i trochę miłości

Z książkami autorki jest zwykle tak, że jak już zacznę czytać, to nie mogę się oderwać. I nie do końca chodzi tu o zagadkę kryminalną (o ja okropna, znowu wiedziałam, kto morduje), bardziej o Anastazję Kamieńską, którą uwielbiam. Zawsze dzięki niej: albo śmieję się w głos albo mam jakieś egzystencjonalne przemyślenia. Anastazja Kamieńska wychodzi za mąż. Ten fakt ją tak stresuje, że zaczyna zachowywać się irracjonalnie. Na domiar złego otrzymuje list, w którym ktoś ostrzega ją, żeby za mąż nie wychodziła, bo pożałuje. W tym samym czasie list dostają też inne kobiety i giną zastrzelone w urzędzie stanu cywilnego. Kto morduje? Czy życie Kamieńskiej jest w niebezpieczeństwie? Czy urlop sprawi, że nie będzie się zajmowała tą sprawą? Fabuła i styl Te kryminały po prostu się dobrze czyta. Wszystko ma tu sens, to jedne z tych książek, w których można się zatracić, żeby jak najszybciej dowiedzieć śe, kto zabija i dlaczego to robi. I chociaż ja wiedziałam, kto, to kolejny raz przepadłam. Dlacze
Czytaj więcej

Moralność pani Dulskiej - Gabriela Zapolska

Istnieją książki o tematyce ponadczasowej. Taką z całą pewnością jest dramat Gabrieli Zapolskiej "Moralność pani Dulskiej". Dulska wraz z mężem, dziećmi i służbą zamieszkuje duże mieszkanie w kamienicy. Kobieta żyje w przeświadczeniu, że własne brudy pierze się we własnym gronie, jest również przekonana o tym, że jej rodzina to wzór cnut i u niej w domu wszystko jest w porządku. Sytuacja jednak wymyka się spod kontroli, gdy służąca zachodzi w ciążę z jej synem, a w powietrzu wisi mezalians. Fabuła i styl "Moralność pani Dulskiej" dzieli się na trzy akty, a akty na poszczególne sceny. Nie ukrywam, czyta się bardzo szybko i dziwi mnie to, że nie była to moja szkolna lektura. Dialogi bohaterów są doskonałe i inteligentne i mimo, że książka została wydana w 1906 roku jej tematyka jest tak ponadczasowa i dzisiejsza, że momentami miałam wrażenie, jakbym czytała o kimś, kogo doskonale znam. Bohaterowie Pani Dulska to kobieta obłudna. Jedyne, co potrafi, to pokrzykiwanie na
Czytaj więcej

Brunatna kołysanka. Historie uprowadzonych dzieci - Anna Malinowska

To nie będzie typowa recenzja. To będą raczej przemyślenia. Właśnie zamknęłam książkę i mam ich... może nie dużo, ale na pewno tłoczą się w mojej głowie. Mogłabym to napisać jutro, ale zapewne wtedy nie byłoby to już tak świeże jak dziś... Czym był lebensborn? Czy kilkuletnie dziecko może zapomnieć język ojczysty i rodziców? Jak odnaleźć się w nowej rzeczywistości? Czy po przejściu przez niemiecki sierociniec, a niejednokrotnie później przez dom dziecka w Polsce można komuś zaufać? Kim był Roman Hrabar? Ten reportaż kosztował mnie wiele emocji. Często przerywałam lekturę, żeby odetchnąć, przemyśleć, spróbować chociaż przez moment postawić się w sytuacji opisanych przez autorkę ludzi. W okrutny sposób dzieci odrywano od rodziców. Wmawiano im, że nie są już Polakami, ale Niemcami. Kolor włosów i oczu, rozstaw oczu, obwód głowy, to były wyznaczniki aryjskości. A potem sierociniec, zakaz mówienia po polsku, bicie, głód i nowi rodzice (jeżeli się tacy zgłosili). W nowych domach dzieci częst
Czytaj więcej