Włoskie szpilki - Magdalena Tulli

To nie będzie zwyczajna recenzja. No bo jak opowiedzieć o książce nacechowanej tyloma emocjami. O książce, która tak naprawdę nie ma ogromnej akcji, a jeśli się ją dostrzeże, to schodzi ona na dalszy plan. Najważniejsze są tu uczucia, autorka zostawia nas z mnóstwem przemyśleń. Zakończenie za to jest takie, że refleksje jeszcze długo plączą się po głowie.
Styl jest przepiękny. Literacki, przenikliwy, oszałamiający. Chociaż jest to powieść cienka, czyta się ją jednym tchem. Pochłania tylko po to, żeby z każdą kartką pragnąć więcej.
Główna bohaterka to osoba nierozumiana i odrzucona. Od dzieciństwa daje się jej odczuć, że jest inna i niewarta uwagi. Ta samotność, o której mówi Magdalena Tulli tak przytłacza, że aż boli.
We "Włoskich szpilkach" nie brak też wątków rodzinnych i historycznych, co tylko dodaje smaku.

Jeśli chcecie poznać coś innego, niż zwyczajna powieść, sięgnijcie.

Autor: Magdalena Tulli.
Tytuł: "Włoskie szpilki".
Wydawnictwo: Nisza.
Ocena: 5.

Komentarze

  1. Unknown2 sierpnia 2018 03:43

    "Tak przytłacza, że aż boli" - przekonałaś mnie! :D Dopisuję do długiej jak Mur Chiński listy :)
    Buziaki :*

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Aleksandra Marinina - Śmierć i trochę miłości

Z książkami autorki jest zwykle tak, że jak już zacznę czytać, to nie mogę się oderwać. I nie do końca chodzi tu o zagadkę kryminalną (o ja okropna, znowu wiedziałam, kto morduje), bardziej o Anastazję Kamieńską, którą uwielbiam. Zawsze dzięki niej: albo śmieję się w głos albo mam jakieś egzystencjonalne przemyślenia. Anastazja Kamieńska wychodzi za mąż. Ten fakt ją tak stresuje, że zaczyna zachowywać się irracjonalnie. Na domiar złego otrzymuje list, w którym ktoś ostrzega ją, żeby za mąż nie wychodziła, bo pożałuje. W tym samym czasie list dostają też inne kobiety i giną zastrzelone w urzędzie stanu cywilnego. Kto morduje? Czy życie Kamieńskiej jest w niebezpieczeństwie? Czy urlop sprawi, że nie będzie się zajmowała tą sprawą? Fabuła i styl Te kryminały po prostu się dobrze czyta. Wszystko ma tu sens, to jedne z tych książek, w których można się zatracić, żeby jak najszybciej dowiedzieć śe, kto zabija i dlaczego to robi. I chociaż ja wiedziałam, kto, to kolejny raz przepadłam. Dlacze
Czytaj więcej

Moralność pani Dulskiej - Gabriela Zapolska

Istnieją książki o tematyce ponadczasowej. Taką z całą pewnością jest dramat Gabrieli Zapolskiej "Moralność pani Dulskiej". Dulska wraz z mężem, dziećmi i służbą zamieszkuje duże mieszkanie w kamienicy. Kobieta żyje w przeświadczeniu, że własne brudy pierze się we własnym gronie, jest również przekonana o tym, że jej rodzina to wzór cnut i u niej w domu wszystko jest w porządku. Sytuacja jednak wymyka się spod kontroli, gdy służąca zachodzi w ciążę z jej synem, a w powietrzu wisi mezalians. Fabuła i styl "Moralność pani Dulskiej" dzieli się na trzy akty, a akty na poszczególne sceny. Nie ukrywam, czyta się bardzo szybko i dziwi mnie to, że nie była to moja szkolna lektura. Dialogi bohaterów są doskonałe i inteligentne i mimo, że książka została wydana w 1906 roku jej tematyka jest tak ponadczasowa i dzisiejsza, że momentami miałam wrażenie, jakbym czytała o kimś, kogo doskonale znam. Bohaterowie Pani Dulska to kobieta obłudna. Jedyne, co potrafi, to pokrzykiwanie na
Czytaj więcej

Brunatna kołysanka. Historie uprowadzonych dzieci - Anna Malinowska

To nie będzie typowa recenzja. To będą raczej przemyślenia. Właśnie zamknęłam książkę i mam ich... może nie dużo, ale na pewno tłoczą się w mojej głowie. Mogłabym to napisać jutro, ale zapewne wtedy nie byłoby to już tak świeże jak dziś... Czym był lebensborn? Czy kilkuletnie dziecko może zapomnieć język ojczysty i rodziców? Jak odnaleźć się w nowej rzeczywistości? Czy po przejściu przez niemiecki sierociniec, a niejednokrotnie później przez dom dziecka w Polsce można komuś zaufać? Kim był Roman Hrabar? Ten reportaż kosztował mnie wiele emocji. Często przerywałam lekturę, żeby odetchnąć, przemyśleć, spróbować chociaż przez moment postawić się w sytuacji opisanych przez autorkę ludzi. W okrutny sposób dzieci odrywano od rodziców. Wmawiano im, że nie są już Polakami, ale Niemcami. Kolor włosów i oczu, rozstaw oczu, obwód głowy, to były wyznaczniki aryjskości. A potem sierociniec, zakaz mówienia po polsku, bicie, głód i nowi rodzice (jeżeli się tacy zgłosili). W nowych domach dzieci częst
Czytaj więcej