Cicha przystań - Marta Mizuro

Lubię kryminały. Jednak najbardziej wtedy, gdy ich treść i intryga wciągnie mnie bez reszty. Niestety w tym przypadku tak się nie stało...
Od jakiegoś czasu czytam "Mroczną serię" wydawnictwa W.A.B. Trafiłam dzięki niej na perełki, jak choćby Marcin Wroński. Trafiłam też na... No właśnie, kto wie, jak to określić...

Zuzanna Bylińska jest prokuratorem. Pracuje i mieszka we Wrocławiu. Niestety jej szef odsyła ją na przymusowy urlop. Kobieta jedzie do miejscowości nad jeziorem, w której rok wcześniej tragicznie zmarła jej przyjaciółka. Czy Zuzannie uda się odnaleźć ślady Basi? Dlaczego Barbara zginęła, skoro była dobrą pływaczką? Czy mieszkańcy małych miejscowości mogą mieć ogromne tajemnice?

Fabuła i styl.
To chyba nie najlepiej świadczy o książce, kiedy domyślimy się po kilku stronach, co i jak. Przez dwieście stron męczyłam się, brnęłam do brzegu niczym strudzony pływak. Czytałam wciąż i wciąż o tym, że bohaterka je pierogi, że pływa kajakiem i się opala. Całą fabułę można było ująć w stu stronach i na pewno by wystarczyło.
Narracja powieści jest pierwszoosobowa, przez co - podobno - mamy wczuć się w położenie głównej bohaterki. Tylko nie jest to wcale przyjemne, skoro wulgaryzmów tu jak grzybów po deszczu. Ja rozumiem, że każdy czasami zaklnie, ale żeby ciągle? Nawet opisy przyrody są tym wręcz przesycone. Nie wspominając już o tym, że Zuzannę Bylińską razi, gdy wulgaryzmów używają inne osoby.
Momentami odnosiłam wrażenie, że czytam tanie romansidło.

Bohaterowie
Zuzanna jest dla mnie nijaka. Ani ją lubiłam, ani jej nie lubiłam. Nie przesadnie inteligentna, nie podejmuje mądrych decyzji, a raczej jej tok myślenia jest iście nastoletni.
Muszę dodać, że istnieje jeszcze druga bohaterka, Dorota. Jednak mimo tego, że jej pojawienie się w kryminalema znaczenie dla śledztwa i innych wątków (tych obyczajowych), to jest jej tak niewiele, że można ją przeoczyć. Dlaczego? Dlatego, że autorka nie równomiernie rozdzieliła opisywanie obu pań. O Zuzannie czytamy dwadzieścia stron, o Dorocie dwie linijki. O Zuzannie pięć stron, o Dorocie jedną. Wprowadza to tylko niepotrzebny zamęt w fabule.
Jest jeszcze ogromne grono bohaterów męskich, ale są oni tak nijacy, że chyba nie warto o nich pisać.
Jedyny plus:Marta Mizuro stworzyła miły, wakacyjny klimacik, dzięki któremu możemy poczuć lato w zimny dzień. Ale to chyba niewiele, żeby mówić o dobrym kryminale?...

Autor: Marta Mizuro
Tytuł: "Cicha przystań"
Wydawnictwo: W.A.B.
Ocena: 3.

Komentarze

  1. Unknown31 marca 2018 06:03

    Hm... To smutne, że są takie książki, które tylko zabierają nasz cenny czas na czytanie czegoś innego. Ale dobrze, ze o niej napisałaś - wiem, po co nie sięgać :D
    Buziaki! :*

    P.s. Cieszę się, że założyłaś tego bloga! Dużo o książkach rozmawiamy, ale jest jeszcze tyle innych tematów, że na omówienie wszystkich pozycji zwyczajnie może brakować czasu :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. ela_k31 marca 2018 06:10

      Też się cieszę, że blog istnieje.
      Pewnie, tematów dużo, a czasu tak mało :D
      Ja chyba pani Mizuro już szans nie dam...
      Buziaki :*

      Usuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Aleksandra Marinina - Śmierć i trochę miłości

Z książkami autorki jest zwykle tak, że jak już zacznę czytać, to nie mogę się oderwać. I nie do końca chodzi tu o zagadkę kryminalną (o ja okropna, znowu wiedziałam, kto morduje), bardziej o Anastazję Kamieńską, którą uwielbiam. Zawsze dzięki niej: albo śmieję się w głos albo mam jakieś egzystencjonalne przemyślenia. Anastazja Kamieńska wychodzi za mąż. Ten fakt ją tak stresuje, że zaczyna zachowywać się irracjonalnie. Na domiar złego otrzymuje list, w którym ktoś ostrzega ją, żeby za mąż nie wychodziła, bo pożałuje. W tym samym czasie list dostają też inne kobiety i giną zastrzelone w urzędzie stanu cywilnego. Kto morduje? Czy życie Kamieńskiej jest w niebezpieczeństwie? Czy urlop sprawi, że nie będzie się zajmowała tą sprawą? Fabuła i styl Te kryminały po prostu się dobrze czyta. Wszystko ma tu sens, to jedne z tych książek, w których można się zatracić, żeby jak najszybciej dowiedzieć śe, kto zabija i dlaczego to robi. I chociaż ja wiedziałam, kto, to kolejny raz przepadłam. Dlacze
Czytaj więcej

Moralność pani Dulskiej - Gabriela Zapolska

Istnieją książki o tematyce ponadczasowej. Taką z całą pewnością jest dramat Gabrieli Zapolskiej "Moralność pani Dulskiej". Dulska wraz z mężem, dziećmi i służbą zamieszkuje duże mieszkanie w kamienicy. Kobieta żyje w przeświadczeniu, że własne brudy pierze się we własnym gronie, jest również przekonana o tym, że jej rodzina to wzór cnut i u niej w domu wszystko jest w porządku. Sytuacja jednak wymyka się spod kontroli, gdy służąca zachodzi w ciążę z jej synem, a w powietrzu wisi mezalians. Fabuła i styl "Moralność pani Dulskiej" dzieli się na trzy akty, a akty na poszczególne sceny. Nie ukrywam, czyta się bardzo szybko i dziwi mnie to, że nie była to moja szkolna lektura. Dialogi bohaterów są doskonałe i inteligentne i mimo, że książka została wydana w 1906 roku jej tematyka jest tak ponadczasowa i dzisiejsza, że momentami miałam wrażenie, jakbym czytała o kimś, kogo doskonale znam. Bohaterowie Pani Dulska to kobieta obłudna. Jedyne, co potrafi, to pokrzykiwanie na
Czytaj więcej

Brunatna kołysanka. Historie uprowadzonych dzieci - Anna Malinowska

To nie będzie typowa recenzja. To będą raczej przemyślenia. Właśnie zamknęłam książkę i mam ich... może nie dużo, ale na pewno tłoczą się w mojej głowie. Mogłabym to napisać jutro, ale zapewne wtedy nie byłoby to już tak świeże jak dziś... Czym był lebensborn? Czy kilkuletnie dziecko może zapomnieć język ojczysty i rodziców? Jak odnaleźć się w nowej rzeczywistości? Czy po przejściu przez niemiecki sierociniec, a niejednokrotnie później przez dom dziecka w Polsce można komuś zaufać? Kim był Roman Hrabar? Ten reportaż kosztował mnie wiele emocji. Często przerywałam lekturę, żeby odetchnąć, przemyśleć, spróbować chociaż przez moment postawić się w sytuacji opisanych przez autorkę ludzi. W okrutny sposób dzieci odrywano od rodziców. Wmawiano im, że nie są już Polakami, ale Niemcami. Kolor włosów i oczu, rozstaw oczu, obwód głowy, to były wyznaczniki aryjskości. A potem sierociniec, zakaz mówienia po polsku, bicie, głód i nowi rodzice (jeżeli się tacy zgłosili). W nowych domach dzieci częst
Czytaj więcej